Een DVD schijfje (Digital Versatile Disc) lijkt een gewone CD maar er is een opvallend verschil, er past veel meer data op, dit komt omdat de puntjes die de digitale nullen en eentjes vormen, dichter op elkaar staan. Hiervoor is wel een andere laserstraal nodig dan voor de CD schrijver, eentje die sterker en nauwkeuriger is. Om die reden kan een DVD dan ook niet met een Cd-rom speler worden afgespeeld.

Op een CD past ca. 700Mb aan data, op een DVD tenminste 4.7Gb en er zijn schijfjes die nog meer kunnen bevatten. Bijvoorbeeld de dual side, dat is een CD die aan twee kanten te gebruiken is. Daarnaast zijn er nog wel wat varianten, maar die kunnen veelal niet met de huidige brandapparatuur worden verwerkt.

Er is ook een hybride met aan een kant DVD en aan de andere kant CD eigenschappen, een prima optie om bijvoorbeeld een opera met beeld en geluid op te nemen en aan de andere kant alleen de muziek, zodat die ook met andere dan DVD spelers kan worden afgespeeld.

Het goede nieuws in dit verhaal is dat alle DVD spelers films e.a. die je kan huren en kopen, af kunnen spelen. Maar er is ook slecht nieuws! Misschien wil jij je eigen DVD’s gaan maken en... dan kan het weleens zo zijn dat die niet kunnen worden afgespeeld. Dat klinkt vreemd hè, maar toch is het zo, want in dat geval krijg je te maken met de media diversiteit die voor dat doel beschikbaar is en… waar op dit moment dus zo’n hoop over te doen is.

Stel je eens voor dat men over de hele wereld dezelfde taal zou gaan spreken en schrijven maar… wij zouden dat schrijven van links naar rechts blijven doen en een ander van rechts naar links, een derde van onder naar boven en ga zo maar door. Al met al zouden we, ondanks het gebruik van dezelfde taal, toch behoorlijk moeite hebben bij het lezen en begrijpen van elkaars epistels. Zo is het ongeveer ook met de beschrijfbare DVD’s.

Er zijn twee gangbare schrijfprocessen bij DVD's. Bij de DVD-R gaat het om een organische kleurstoftechniek.
Door de kleurstof met een laser te verhitten wordt deze donkerder. Dat geeft dan een zwakkere reflectie die digitaal voor 1 staat. Een goede reflectie staat voor een 0.

Een andere techniek is die van 'faseverandering' (phase-change media writing). Er is dan sprake van vier lagen op de DVD-schijf.

De onderste is de diëlektrische laag. Dan volgt de opname-laag en daarboven ligt weer een diëlektrische laag. Het geheel wordt afgedekt door een reflectielaag bestaande uit een legering van messing, aluminium of goud.

De laser van de brander verhit de recording laag plaatselijk tot circa 200 graden. Na het langzaam afkoelen ontstaat een kristallijnen structuur in de legering die een hogere reflectiegraad (een 0) bezit dan daarvoor. Een 1 is een gebiedje met een slechtere reflectie. Dat wordt bereikt door met de laser de recording laag met zo’n 500-700 graden te verwarmen. De atomen nemen na een snelle afkoeling ter plaatse een amorfe, slecht reflecterende structuur aan.

Er zijn in hoofdzaak vijf soorten DVD schijfjes, die weleenswaar op elkaar lijken, maar toch anders zijn: DVD-R, DVD-RAM, DVD-RW, DVD+RW en DVD+R. Laten we ze eens nader bekijken.

DVD-R en DVD+R zijn net als de gewone data CD maar een keer te gebruiken, eenmaal data er op en het is gedaan. Deze DVD’s kunnen beide met de meeste DVD spelers wel worden afgespeeld, ook op de wat oudere spelers.

Dit in tegenstelling met DVD+RW, DVD-RW en DVD-RAM disks, die kunnen duizenden keren beschreven en gewist worden, maar elk van deze drie is ook weer een beetje anders. DVD-RAM was bedoeld voor het opslaan van data met de computer. Het schijfje heeft een indeling die te vergelijken is met een harddisk: er wordt van tevoren positie-informatie op geschreven (formatteren). Maar als je het voor andere doeleinden wil gebruiken zoals het maken van films, dan is een van de andere twee een betere optie, omdat de meeste afspeelapparatuur geen DVD-RAM disks af kan spelen!

DVD-RW en DVD+RW zijn beide goed voor het maken van films, maar een keuze maken tussen die twee wordt moeilijk. Vroeger had je ook voor videorecorders een aantal systemen, VHS, Betamax en ook Philips had een eigen systeem en over de DVD standaard is ook het laatste woord nog niet gezegd. De consument zal uiteindelijk wel de beslissing moeten brengen, DVD-R of DVD+R of een combinatie van beide, zoals de nieuwste Sony DRU-500A DVD± RW recorder, wie zal het zeggen.

Het verschil tussen DVD-RW en DVD+RW is de manier waarop de data in blokken is verdeeld en de toepassing van compressie. Kort samengevat:

DVD-RW biedt op dit ogenblik de grootste kans op leesbaarheid van video’s.

De DVD-R standaard is al 1,5 jaar oud en wordt door de meeste nieuwe DVD-spelers ondersteund, maar oudere apparaten kunnen daarmee niet altijd overweg.

DVD+RW is sneller bij schrijfbewerkingen.

DVD-RAM zal wel een buitenbeentje blijven, al was het maar omdat er een ‘cartridge’ om de disk heen moet voor hij in het apparaat kan.

De DVD+RW standaard wordt gebruikt door Bedrijven als Dell, Hewlett-Packard, Philips, Ricoh, Sony, Yamaha e.a en ook Microsoft heeft besloten om de DVD+RW kant te kiezen in de DVD brander oorlog. Onder andere Apple, Hitachi, Nec, Pioneer, Samsung, Sharp kozen voor DVD-RW.

Je zal wel gemerkt hebben dat er in dit artikel geen voorkeur werd uitgesproken voor plus of min en dit relaas zal je keuze er niet makkelijker op maken. Wie niet het risico wil lopen een verkeerde standaard te kiezen zal dan ook moeten wachten tot er één standaard overblijft, of… tot er apparaten zijn die alle standaards aankunnen.

(Bron: www.omewil.nl)